Gisteren tijdens een kort trainingsritje hier in de buurt, bleek dat Niko's bilspier nog altijd niet in orde is geraakt. Dus ging ik alleen naar Pernes-en-Artois. Daar aangekomen verschoot ik een beetje van het aantal reeds aanwezige bikers, maar in geen tijd stond ik klaar nog even te wachten op mijn medebikers voor de dag. Op het forum werd ik al Stanley Moustache genoemd, maar bleek dat ik samen met Dr. Peter C. Livingstone en zijn jonge assistent Mud Racer aan dit avontuur zou beginnen. Ze kwamen er snel aan en daar gingen we naar de startplek.
Gegroepeerde start elke 15 minuten, met "Highway to Hell" door de speakers en daar gingen we, vijfhonderd meter op asfalt en dan een klimmetje op een strook met een redelijk vette bovenlaag. Twee kilometer en 85 hoogtemeters verder waren we van helemaal achteraan opgeschoven naar de eerste posities. Het liep goed en ik was klaar om samen met Dr. Livingstone en Mudje een heel stuk samen te rijden, maar na nog geen 5 kilometer gingen zij naar rechts, waar ze de groene pijlen 5 en 10 kilometer volgden (en ook die voor de 100 km natuurlijk).
Daarnet was een biker ons voorbijgesjeesd en de jonge Mud had nog gezegd: "ik zie je nog wel binnen 40 kilometer", maar dat lukte nu natuurlijk niet meer. Ik nam de taak dan maar over en op kilometerstand 9.5 hing hij al aan mijn achterwiel. Kort daarop ging ik even tegen dek en moest ik er nog eens achteraan. Voor ik er erg in had kwamen we aan de eerste bevoorrading. Echt alles erop en eraan en veel van alles. Terzelfdertijd stond daar nog een orkestje te spelen en kwamen kinderen met een stukje keukenpapier om je bril te reinigen. En... zo waren alle vier de bevoorradingen die ik aandeed. Sommige orkestjes waren al beter dan de andere, maar dit was echte klasse. Daarenboven kregen we kaas van de paters aan de abdij, soep in de schuur, het kon niet op...
En daar ging ik verder. Er is duidelijk geen stukje plat in l'Artois. Er werd geklommen en geklommen en slechts nu en dan eens gedaald, maar die meters naar beneden gingen veel te snel naar mijn gedacht. Niet zozeer de snelheid, maar de korte tijd vond ik toch telkens teleurstellend. Maar afdalingen zijn reuzeleuk, vooral als je langs die wandelende fransmannen kon vliegen, maar hier en daar lag het toch super vettig en moest je toch wel goed oppassen om niet in de diepe sporen (vast) te raken. Een aantal andere afdalingen vereisten hoge snelheid om over allerlei oneffenheden te springen.
Toen ik net geen veertig kilometer op de teller had was er een splitsing: 60 rechtdoor, 40, 80 en 100 naar links. Ik was wel voor de 80 gekomen, maar het zware parcours had al zijn tol geeist. Als ik nu nog maar halfweg was zou ik het waarschijnlijk niet levend kunnen navertellen. De 40 vond ik dan helemaal opgeven, dus ging ik na even twijfelen voor de zestig. Twee straatjes verder draaiden we kort naar links en daar protesteerden mijn benen. Voor mij lag een helling die mij qua lengte en hellingsgraad op de Kemmelberg deed denken. Halverwege moest ik voet aan de grond zetten en ja hoor... beide benen in de kramp. Ik gooide mijn bike opzij en ging op de grond zitten. Een beetje eten en drinken en het ging gelukkig voorbij.
De bikers die me voorbijgereden waren toen ik lag te sterven op die helling kon ik een na een terug inhalen. Blijkbaar was dit het punt waarop iedereen het einde van zijn krachten had bereikt. Ondertussen stonden langs de weg hier en daar mensen te supporteren. Telkens liep het driehonderd meter beter, maar achter de volgende bocht was het weer voorbij en begon het afzien weer. En dan kwam ik aan het riviertje om door te rijden, hiervoor alleen al wou ik deze rit al eens doen en ja, zo'n extra bikewash was eigenlijk wel eens leuk. Ook dit duurde weer veel te kort.
We hadden al heel de tijd allerlei veldwegen gedaan en daar kwam de afwisseling. Wat bos en dan een hele lange single track door een bosrijke omgeving. Het liep heel goed, waarschijnlijk door het feit dat het lichtjes naar beneden ging. Jammer genoeg moesten we om de zoveel tijd van de bike om over een balk te klimmen, die 4x4's hier moest buitenhouden. Dat was nog niets. We moesten kort daarna een heuveltje opklimmen en dit kon enkel door je bike op de schouder te nemen, je vast houden aan het gras en de netels en zo naar boven strompelen.
Ik keek naar mijn tellertje en zag 58 kilometer en een kerk in de verte in het dal. Was dit de kerk van Pernes? We reden er naartoe en op het laatste ogenblik draaiden we naar links, nog eens omhoog. Genoeg dacht ik en stapte af. Maar dit hielp natuurlijk niet om me terug naar Pernes te brengen. Terug de bike op en met de moed der wanhoop recht op de trappers ging ik omhoog. Gelukkig lag Pernes achter die laatste bult. De bikewash was te overbevolkt en eerlijk gezegd had ik er geen zin in.
Toen ik mijn bike aan de afsluiting vastmaakte had ik meer goesting om mij eerst een kwartiertje te zetten huilen. Helemaal leeg en verlaten door Dr. Livingstone zijn jonge assistent. Ik ging binnen en verorberde mijn omelet, broodje(s) en het biertje dat we kregen. Bleek dat ik ook nog wat gewonnen had in de tombola, dus ging ik maar terug naar de auto om een volwaardige straatdouche later terug naar Belgie te rijden, waar ik nu in de zetel hang, gelukkig nog altijd wakker al denk ik vroeg onder de lakens te glijden.
Gereden afstand: 62.70 km
Totale rijtijd: 4:10'57
Gemiddelde snelheid: 15.0 km/u
Hoogste snelheid: 47.0 km/u
Hoogtemeters: 956 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Defi.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten