Wegens sociale verplichtingen moest ik gisteravond tot laat op cafe zitten! Geheel tegen mijn gedacht was ik de Izegemse Kroegentocht gaan beleven en door allerlei omstandigheden pas tegen een uur of drie en "een sjiek" mij ten ruste kunnen begeven. Gelukkig had ik dit voorzien en hadden Niko en ik pas veeeeel later afgesproken om naar Reningelst te rijden voor de jaarlijkse Peter Farazijn tocht. Daar tegen halftwaalf aangekomen, ingeschreven en tegen net iets voor twaalven onderweg.
Vertrokken en nog geen honderd meter verder begon het zo een beetje vriendelijk voor de kuiten zachtjes aan te klimmen. In geen tijd waren we in Westouter en gingen we voor wat meer kuitenwerk. Het Hellegat op de Rodeberg was de eerste echte bult, maar zoals we met elke andere bult zouden doen, we gingen er telkens meerdere malen op. We konden ook al wat smaken van een stukje Zwarteberg flank, maar gingen eerst de grens over.
Redelijk snel kwamen we aan de weg die de grensovergang van Abele met Poperinge verbindt. Het feit dat we de Mont-des-Cats achter ons lieten was niet echt een geruststellende gedachte, maar dan kwam daar de "speedway", het paardencircuit dat zo droog lag dat het in tegenstelling tot de verhalen uit de overlevering best berijdbaar was. Daar haalden we eventjes twee bikers in en we reden een tijdje samen op een prachtige single track die daar compleet verborgen lag. Onmiddellijk begrepen we de reden voor de omweg. Kilometers verder draaiden we links en daar zagen we de antennemast en het klooster redelijk dichtbij, alleen nog iets hoger dan onze positie.
Wij naar omhoog en beide mannen waren weg als een koppel jonge berggeiten. Iets bezadigder reden wij naar boven om een afdaling later nog eens naar boven te kruipen. Vooral die laatste neep naar de antennemast was dodelijk, al haalden we daar een groepje bikers in. Ik had die alleen nog maar naar beneden gereden en was toen telkens zeer enthousiast geweest, de andere richting was minder mijn ding.
En daar was ze eindelijk... na 30 kilometer de eerste bevoorrading. Met temperaturen boven de 25 graden was dit toch wel aan de late kant. Maar, alles wat een mens nodig kan hebben was voorradig. De twee mannen die ons achtergelaten hadden zagen er al minder fris uit en we lieten ze maar achter om zelf door te gaan.
De afdaling ging goed en snel en plotseling wou mijn voorwiel het spoor dat ik voorstelde niet volgen... Ik ging de berm in zonder al te veel erg, ware het niet dat ik er door de aanwezige netels redelijk geprikkeld uitkwam. De helm had een schokje opgevangen en ik was eventjes groggy. Niko kwam terug en samen gaven we er nog een lap op. Plots ging het weer omhoog en kon precies niet langer alle tandwielen achterin gebruiken. Vreemd. Een paar klimmetjes kon ik gerust zonder de grootste tandwielen, maar ik kon precies minder en minder tandwielen gebruiken.
Toen we de Zwarteberg naderden en plots scherp links naar boven kon ik enkel nog de twee kleinste tandwielen achterin gebruiken. Wat was hier aan de hand? Toen zag ik het... Door de val was de kabel van mijn achterderailleur geraakt en stilletjes aan het uitrafelen. Dju toch. Waarom kom je dit niet tegen op een vlakke rit? Net nu ik alle versnellingen kon gebruiken lieten ze me in de steek.
Omhoog rijden met 1 hand aan het stuur en de andere met de kabel in de hand om toch nog een ander tandwiel aan te sturen was niet evident, maar ik liet het niet aan mijn hart komen. Een tijdje heb ik zelfs een stokje ertussen gestoken om een ander tandwiel te kiezen. We gingen de Mont Noir op en ik vreesde even ter plaatse te sterven en vroeg Niko even aan de kant te gaan. "We zijn er bijna, nog efkes" zei hij en ik ging maar verder, tegen beter weten in en tot de afdaling begon, waar ik hem gewoon los reed (Ja, ik !) Net voor de bevoorrading haalde hij me natuurlijk weer in en hij zei "What the f%£k, wou jij daarnet niet even gaan zitten", maar ja, wat kon ik doen? Het ging voornamelijk naar beneden. Je wil toch niet dat ik ga remmen op zo'n moment?
Bevoorrading en nog zo'n 10 kilometer te gaan, dachten we. Geen rustig momentje... Nog even de Zwarte Berg, de Scherpenberg en iedere molshoop in de buurt nog twee keer om uiteindelijk met een beetje meer terug Reningelst binnen te rijden. Mijn derailleurkabel was ondertussen nog slechts 1 of 2 draadjes dik, waardoor ik die laatste kilometers op een redelijk groot verzet heb afgebold.
Twee negatieve opmerkingetjes: een pijltje meer zou geen kwaad kunnen en de eerste bevoorrading na 30 kilometer is toch wel heel laat. Slechts 1 positieve opmerking (maar die doet alle negatieve vergeten) : prachtig parcours met heel veel off-road. Straf, zeker reden om terug te komen.
Gereden afstand: 61.54 km
Totale rijtijd: 3:22'59
Gemiddelde snelheid: 18.2 km
Hoogste snelheid: 54.6 km/u
Hoogtemeters: 1064 m.
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Reningelst.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten