Vorig jaar vond ik dit een van de hoogtepunten van het seizoen en zoals een kind op 5 december kon ik al bijna niet slapen, toen ik aan de rit van vandaag dacht... Le terril...ble. 6 terrils op 60 km en niet zomaar de eerste de beste. In slaap gesukkeld en deze morgen eerder laat opgestaan. In een recordtempo mezelf opgetut voor de gelegenheid en mijn collega "terrilien" gaan ophalen om samen naar de grensovergang in Rekkem te rijden. Daar aangekomen waren niet alleen de forumbikers, maar ook de ruime fanclub aanwezig: met meer dan dertig gingen we op weg naar Beuvry, eventjes zelfs onder politie-begeleiding, maar dat bleek niet voor ons te zijn, gelukkig.
Aangekomen op de juiste plek (dat was lang geleden dat we dit in slechts 1 keer deden !!!) om in te schrijven op het clubblad. Dit maakte ons 3 euro lichter, maar het zou elke cent waard zijn. We gingen er vandoor op een wandelpad, dat er flink verzopen bijlag. Aiaiaiai, dit beloofde voor de rest van de rit, want de "bulten" zijn al lastig genoeg zonder ploeterwerk. Gelukkig viel dit nogal mee en gingen we snel naar het eerste momentje pure fun: de bobbel van Verquin, die een paar minuten klimmen in 7 seconden ongedaan maakt met een afdaling waar je niet mag twijfelen. Fritsie bestudeerde het allemaal te veel en ging even het decor in, gelukkig zonder al te veel erg. Dit was slechts een momentje om de smaak te pakken te krijgen, want daar gingen we naar nummer twee nog steeds in Verquin. waar we gezapig opklommen om dan iets rustiger naar beneden te rijden. Nog geen 10 kilometer ver en al twee keer geklommen en het was nog niet eens begonnen.
Uncle Sam reed van een voetpad de straat op en kon door dit manoeuver zijn achterband compleet om zeep helpen. Even gewacht en bleek dat de mannen op mijn tempo er onderuit gemuisd waren. Daar stond ik dan met de snelle mannen. Dit kon niet goed aflopen. Een pak veldwegels, die verrassend goed berijdbaar waren en daar ging de trein wat sneller rijden. Niko wou vriendelijk zijn en me opwachten, maar ik wist wat er nog kwam... en liet ze maar rijden. Ofwel was ik ze helemaal kwijt ofwel zou het allemaal weer in orde komen. Tegen de tijd dat we in Verquigneul naar beneden reden was ik al weer vooraan in het peleton geraakt. Ik weet niet hoe, maar het lukte me gewoon. We reden langs de skipiste van Bully-les-Mines (terrils hebben mogelijkheden... je houdt het niet voor mogelijk) en op naar de twins, die al in de verte zichtbaar waren.
Plots waren ze verdwenen. Een terril van Mazingarbe versperde het zicht even en daar gingen we een bultje op en over. Bleek dat dit een tweede bult in Mazingarbe was, die ik me niet meer kon herinneren. Daar verloor ik weer het contact met de groep en ik reed ook nog eens verloren. Toen ik boven (ja verdorie, een extra klim, alsof ik dat nodig had) kwam in Bully-les-Mines vond ik geen pijltjes meer. Dan maar terug naar beneden om de juiste weg terug te vinden en via een single track naar de bevoorrading te rijden. Samen met de groep die nog uitgebreid aan het tafelen was terug vertrokken en even op hun tempo meegereden, in de hoop de mannen die mijn tempo aanhouden terug in te halen. En dan gingen we de "groten" van Mazingarbe op via een totaal onbekende kant. We reden verschillende tracks op en rond en gingen de straat over om het tweede stuk aan te pakken, dat met de steile klim. Vreemd genoeg ging ik hier redelijk snel en vlotjes omhoog, om degenen die me hadden ingehaald tijdens de klim opnieuw in te halen voor we beneden waren. Ik klim als een zak cement, maar gooi mezelf ook zo in de afdaling!
Dan moest ik toch even temporiseren, want de twin terrils van Loos-en-Gohelle, de dubbele D-cup lag achter de bocht. Even een paar wegeltjes om de voorbije kilometers uit de benen te schudden en daar gingen we het bos onderin verkennen. Toen we daar uitkwamen gingen we eerst de eerste bult tot halverwege omhoog. Rechts van ons liepen heel wat bekende gezichten met de bike aan de hand, maar neen, wij gingen eerst de afdaling aan meer dan 50 per uur uitproberen. Tweemaal rechts draaien en daar liep ik ook waar daarnet de anderen wandelden. Eenmaal boven vlug terug op de bike, want ik wist wat zou komen... de afdaling die een pad volgt dat evengoed in de Alpen zou kunnen liggen. Het ging weer beter en ik haalde de ene na de andere forumbiker in.
Onderin opnieuw een bosje in en dan de klim waar ik vorig jaar beide benen in een kramp kreeg. Ik wandelde die rustig naar boven en toonde de rest maar even waarom ik toch graag boven op die terrils raak. Ik ging naar beneden en liet iedereen, zelfs onze motorcrosser achter me. Waren de benen kapot in "den bergop", in "den bergaf" was er niets meer te zien. Plots ging ik toch nog iets sneller dan ik wou, remmen hielp precies niet echt, maar "the pure excitement" van een echte afdaling kon de pret niet derven. Onderin bleek dat ik een remblokje miste achterin?!?!? Peter hielp me met het juiste materiaal (nog eens bedankt trouwens) en daar was de tweede bevoorrading, waar ze door het succes zonder bekertjes waren gevallen. Opnieuw vertrokken, een rotonde over waar VTTtje gek werd van het pijltje naar Wingles, maar we negeerden hem allemaal.
En dan kwam een stuk, waar ik vorig jaar gestorven was. Meerdere keren. Het leek erop dat het nu niet beter zou worden. De wind tegen en ik was ervan overtuigd dat ik wist wat zou komen. Fout. Het parcours was aangepast en dat deed me dermate deugd, dat ik me even aan het jagen zette. Iedere stip voor me moest eraan geloven. Ik ging (naar mijn normen) een rotvaart. De groep waarmee ik reed (jaja, de snelle mannen waren al lang vertrokken) zag me vertrekken en ik ging Filip, die nog een rottere vaart reed achterna. Bleek dat hij de 45 reed, maar samen gingen we door. Niko kwam redelijk snel terug bij ons en samen gingen we voor de laatste loodjes. Langs het kanaal nog even wat single tracks (en een korte vinnige helling waar ik plots toch weer opraakte) en voor we het beseften reden we over de aankomstlijn: "Ouf" stond er op de grond geschreven. En zo voelde ik me ook, alhoewel, ik had toch dit keer zelfs nog een beetje over. Hopelijk kan ik dit ergens opslaan en volgende week opnieuw aanspreken...
We wonnen de beker van de grootste groep en klapten nog even voor de jongste deelnemer (9 of 10 jaar en daar een paar bultjes overgereden). Dikke proficiat kereltje. Een broodje en een drankje later terug naar huis waar ik mijn GPS file even bekeek. Geen wonder dat de beentjes niet echt meewilden: van kilometer 0 tot kilometer 45 ging het steeds in stijgende lijn met weliswaar een paar korte afdalingen, niet dat dit zo erg was, maar het viel me gewoon op.
In ieder geval zet ik deze op de kalender voor volgend jaar.
Gereden afstand: 62.50 km
Totale rijtijd: 3:47'27
Gemiddelde snelheid: 16.5 km/u
Hoogste snelheid: 52.1 km/u
Hoogtemeters: 788 m
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/2008Beuvry.kml
(link copieren en in het zoek vakje van Google Maps plakken of bestand openen in Google Earth)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten