Daar aangekomen bleek dat het parcours vorig jaar aangepast was en niet langer het Heuvelland aandeed. Het parcours was wel degelijk hetzelfde als vorig jaar maar zonder de drie bekende bulten. Dju. Maar ja, we waren er nu, dus zat er niets anders op dan de rit te rijden zoals hij was.
Met een viertal begonnen we eraan en konden onmiddellijk vaststellen dat de laatste kilometers van de rit dezelfde zouden zijn als het begin, want de pijltjes waren telkens in beide richtingen aangebracht. We gingen een oude spoorbedding over, die blijkbaar ook de plaatselijke stortplaats was. Een zak vuilnis hier, een bankstel daar... We slalomden errond en Hein en ik herkenden deze track. Hier hadden we ook gereden tijdens de rit van Bois-Grenier. We wisten dat we direct nog de resten van de spoorweg (rails EN dwarsliggers) zouden mogen smaken. Gelukkig zat dit deze keer in het begin van de rit en we vlogen erover.
Even langs een echte spoorlijn en hop, daar gingen we voor een eerste klimmetje op de weg. Het eerste stuk bleek heel veel uit steenslag te bestaan en toen we aan de veldwegels begonnen waren die hier en daar versterkt met allerlei bouwafval. Niet zomaar een baksteen hier en daar, maar halve voorgevels, hele daken (zowel dakpannen als Eternit platen), waardoor verschillende bikers verrast werden en meters verder een binnenband mochten behandelen tegen snake-bite!
Hein tolereerde niemand voor zich. Ik kon nu en dan eens aan de kop rijden, maar van zodra hij iemand in de verte zag kon ik juist nog aanklampen. Ik hing aan een elastiek achter hem en die elastiek was soms heeeeeel lang.
De bepijling was vreemd. Soms al pijltjes honderd meter voor een afslag, waardoor we meermaals geneigd waren om iemands oprit op te vliegen, soms een eenzaam pijltje op het laatste nippertje, waardoor we flink in de remmen konden gaan. Een keer moest ik zelfs van het linkerspoor in het rechterspoor springen om Hein te ontwijken, die net als de biker voor hem alles dicht trok.
De rest van het parcours bestond voornamelijk uit droge veldwegels, met een paar mooie single tracks, jammer genoeg veel te weinig van dit. In Erquinghem-le-Sec startte een hele mooie met een fors klimmetje. Hier gingen twee bikers ons voorbij. Hein kreeg het bijna en die twee zouden de rest van de rit net voor of net achter ons blijven, terwijl Hein ze nu en dan wat probeerde af te matten met korte versnellingen, meestal op stukjes vals plat. Ik liet hem begaan. Toen we de derde bevoorrading binnenreden waren beide niet meer te bekennen en ik, ik hing achter Hein "aan de rekker".
Toen we zo'n 50-55 kilometer op de teller hadden, bleek dat mijn benen ook niet zo'n deugd hadden van Hein's tempo en vooral zijn versnellingetjes. Gelukkig kwam hier een beetje road om op adem te komen. Hein zette de eindsprint in en ik kon niet meer volgen. Toen het wat beter ging en ook naar beneden, maar dit is een detail, begon ik zowaar terrein te winnen en begon geleidelijk aan dichter te komen, maar daar was de spoorwegovergang, die zich voor ons sloot om een goederentrein te laten passeren. (Ik zou het toch niet gehaald hebben, maar dit excuus is stukken mooier voor het verslagje!)
Terug naar de Place de la Republique voor een drankje en een broodje en nog even nakaarten met de anderen. Niet de beste rit ooit en eigenlijk alleen voor herhaling vatbaar als ze terug naar het Heuvelland rijden, maar al bij al toch een flinke work-out.
Gereden afstand: 61.95 km
Totale rijtijd: 2:46'51
Gemiddelde snelheid: 22.3 km/u
Hoogste snelheid: 33.5 km/u
Hoogtemeters: 235m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Houplines.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten