Asfalt om het dorp uit te raken en daar gingen we op veldwegels en paadjes om tien kilometer later weer op asfalt te draaien. Waar we vorige week over hardbevroren grond konden rijden, konden we vandaag door de modder ploeteren. Hanzi wou het een rustig ritje maken, dus gingen we aan een tempo dat zelfs ik kon smaken de heuveltjes op en af. Ik denk niet dat we een meter plat hebben gereden en na een uur hadden we honderd meter meer dan 13 kilometer gereden, alhoewel, we hadden waarschijnlijk ook al een kilometer gestapt, want de combinatie van modder en een krijt-ondergond heeft hetzelfde effect als het pad inzepen met goeie ouderwetse zwarte zeep. Het gemiddelde zou weer spectaculair zijn.
We gingen verder en na zo'n 20 kilometer reden we de eerste bevoorrading binnen, waar een van die verkopertjes van Herbalife ons vroeg of we ooit al eens hadden gehoord van een isotoon drankje. We kregen er een half bekertje
van en ik had meer nodig, dus nam ik ook nog maar een creme de menthe sapje en wat donkere chocolade. Mijn bike had weeral rare kuren, waardoor ik enkel mijn grote blad en mijn kleine blad kon gebruiken en niet mijn favoriete middenblad, het gerief dat ik op die modderklimmetjes eigenlijk nodig had. We gingen op de splitsing voor de 50 en ik had er vrijwel onmiddellijk spijt van. Als je bike niet meewerkt is het toch hetzelfde niet. Toch gingen we door een bosje omhoog naar Mont St. Eloi, waar we pas na de afdaling de ruine van de oude abdij konden bewonderen.
Ik had al gedacht om de kortste weg terug naar Sains te nemen om mijn bike te sparen, maar herinnerde mij dat Mont St.Eloi het verste punt van het parcours was... Te laat dus. We zagen de heuvels en de kerk en de vuurtoren van Notre Dame de Lorette in de verte al staan en reden de tweede bevoorrading binnen. Bleek dat het al
halftwaalf was, waardoor Hanzi besliste om die twee slakken af te schudden. We klommen zeven keer omhoog, maar nergens dicht genoeg om het enorme soldatenkerkhof te naderen. Ik begon er genoeg van te krijgen, de benen waren niet slecht, maar telkens mijn bike een inspanning moest doen had ik last van chainsuck. Als ik deze week tijd heb, dan haal ik hem eens uit elkaar. Maar blijkbaar begon het dreigen en het vloeken toch resultaat te hebben. Hier en daar begon mijn middenblad toch weer bruikbaar te zijn. Plots vond ik een combinatie die perfect werkte en ik ging er op een modderpad vandoor. Twee keer gestorven en weer fit. Filiep was ondertussen ook als een zombie aan het rijden en toen ik aan de andere kant van die kilometerslange track wat wachtte, vonden we elkaar terug. Samen reden we op asfalt de laatste twee kilometer naar de aankomst, waar de douches, het broodje en het drankje heerlijk waren.
Prachtige streek, die op momenten aan de Ardennen deed denken, soms de Vlaamse, soms die andere en vergezichten waar je blij was te ontdekken dat er ook nog een huis stond (oef, we zijn eindelijk terug onder de mensen zei Filiep...). Had het nog gevroren, dan zou alles een stuk vlotter gelopen hebben, maar dit was duidelijk een betere work-out.
Gereden afstand: 48.62 km
Totale rijtijd: 3:44'02
Gemiddelde snelheid: 13.0 km/u
Hoogste snelheid: 42.8 km/u
Hoogtemeters: 533 m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Sains-en-Gohelle.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten