De rit naar Froidchapelle is een onderneming, omdat je daar in een van de enige stukken van ons land bent waar ze nog geen autostrade naartoe of door hebben gelegd, waardoor je vanaf Mons nog flink wat tijd nodig hebt om die 50 km naar het zuiden te rijden.
Hoe dichter ik kwam, hoe meer het me begon te spijten. Hier lag geen meter plat en ik zou dit met mijn flauwe conditie aanvatten... 1000 hoogtemeter op 50 km. Verstandig was het niet, maar ik had vrijwel de hele weg naar Froidchapelle gegeten en gedronken, dus ik zou wel genoeg suikers opgenomen hebben, tenminste, dat hoopte ik.
De stiptheid van Motorbiker is niet meer wat ze geweest is en dus zaten we nog een twingtal minuten te wachten alvorens hij met zijn medepassagiers de sporthal kwam binnengewandeld. Wij hadden ondertussen de aanwezige kaarten bestudeerd en al gingen ze niet naar de meren van l'Eau d'Heure, er zat duidelijk meer dan genoeg bos in.
Toen we vertrokken was het eerste bos inderdaad meer dan de moeite en de single track was meer dan mooi om te doen. En toen sloeg de vochtigheid toe. Niet dat het regende en niet dat het gisteren geregend had, neen, het had blijkbaar de hele week geregend dat het niet meer mooi was. De single tracks werden moddersporen en het werd glijden en vooral traag rijden, zelfs in de afdalingen. Ik begon er genoeg van te krijgen. We hadden ondertussen de rit aan een gemiddelde snelheid van rond de 12 km per uur afgewerkt en op een tweetal afdalingen na was de spectakelwaarde nihil, tenzij je natuurlijk gewed had op de zwalpende biker voor je en wanneer die onderuit zou gaan. Nog eens twee platte banden op driehonderd meter en mijn moraal was ver beneden het vriespunt.
Daarenboven werden de single tracks zeldzamer en zeldzamer en ging het meestal over lange rechte dreven door het bos. Die lagen niet noodzakelijk beter, maar waren daarenboven nog eens vervelend om te rijden. Aan de eerste bevoorrading zagen we het nog zitten, aan de tweede bevoorrading vernamen we dat we ondertussen zo ver op het parcours van de 50 km zaten dat inkorten vrijwel niet meer mogelijk was.
Aan die tweede bevoorrading zag ik er blijkbaar zo mottig uit dat Motorbiker zowaar medelijden voelde met mij. Ik begon ook medelijden met mezelf te krijgen, vooral toen we daar opnieuw door een modderpoel van vele kilometers lang mochten peddelen. Dit was het punt waar we de onzichtbare lijn van het doenbare overschreden. Toen we uit het bos gleden na een zwalpende track van een viertal kilometer lang aan 3 km/u stond daar iemand van de organisatie, die duidelijk maakte dat het parcours rechts "best doenbaar" was, terwijl er een mogelijkheid was om direct naar Froidchapelle terug te keren over een oude spoorwegbedding. De keuze was niet moeilijk en een paar kilometer verder vonden we die bedding, die we gebruikten om het laatste beetje kracht uit onze benen te duwen.
De douches waren deugddoend en als je zo dicht bij Chimay zit, dan weet je hoe je best kan regenereren na een lastige rit. Vandaag was het duidelijk niet de moeite om een dergelijke verplaatsing te doen, maar dit zou in droge omstandigheden al een stuk beter geweest zijn. Te weinig mooie bosstroken maar een off-road percentage om U tegen te zeggen. De streek is duidelijk meer dan de moeite, alleen moeten we volgende keer iets kieskeuriger naar het parcours kijken. Al bij al toch een mooie voormiddag met de (kleine) bende.
Geen statistieken of kaartje, want ik stond daar met een GPS met lege batterij. Misschien best, want met ons gemiddelde van vandaag zouden we toch alleen maar vreemde commentaren uitlokken.
En ja, soms zegt een beeld meer dan honderd woorden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten