Toen ik mijn bike aan de bewaakte parking had afgegeven vond ik daar een kleine delegatie Forumbikers. Met zijn zessen vertrokken we snel over de eerste betonnen kerkwegels. Zwevegem moet toch de enige gemeente zijn die ik ken waar de kerkwegels gebetonneerd zijn, maar die werden snel opgevolgd door een eerste paar "krieren" zoals de veldwegels hier door het leven gaan.
In geen tijd arriveerden we in Helkijn om de Schelde over te steken en de tocht verder in Wallonie af te werken. Verder richting Herinnes, waar ik zocht naar herkenningspunten. Vorig jaar reden we langs het voetbalterrein, maar dit jaar zag ik het niet. De vochtige mist en hier en daar zelfs een druppeltje meer zorgden ervoor dat we niet alleen zonder vergezicht reden, de natte bril zorgde evengoed voor gebrek aan zicht dichtbij. Zo slecht dat we bijna de afslag voor de eerste bevoorrading voorbijreden.
Alles was meer dan in orde. Veel van alles en hele vriendelijke mensen die je bijstonden met eten, drinken en goede raad. Hier zouden we nog terugkomen, 25 kilometer en een paar keer keer de Mont St.Aubert later. We wisten dat die bult eraan zat te komen maar hadden die nog niet gezien door het mooie weer. Voelen zouden we hem des te meer. Giovanni en ik vormden de achterhoede en werden redelijk snel vervoegd door Marc, die zich had laten zakken.
Toen we de flanken al half beklommen hadden konden we weer naar beneden en werd het duidelijk dat we heel dicht zaten. Er was geen meter plat meer. Gelukkig konden we nog genieten van de bevoorrading van de mannen van Hollain, die hier een deel van hetzelfde parcours gebruikten voor hun toertocht. Niet alleen was alles nu dubbel uitgepijld, er reden nogal wat tragere bikers, die me toestonden om geregeld een gaatje dicht te rijden jagend op het mikpunt van dienst. Op die manier kon ik bij Marc blijven, die geregeld ook eens bleef hangen achter die blonde bike-ster om volledig onverklaarbare redenen... Of zou hij op mij gewacht hebben?Het klimmen ging even traag als anders, maar het lukte precies beter dan anders. Motorbiker zou fier geweest zijn, want ik reed vrijwel niet op de kleine plateau. Had ik mijn benen op franssprekende grond laten liggen? Blijkbaar wel. Boven was er de keuze om nog een lusje van een drietal kilometer erbij te nemen, de eerste complete beklimming van de bult. De afdaling die volgde over de weg was de beloning voor de inspanning, waar we Bresciani kwijtspeelden. In totaal zouden we drie keer klimmen, waaronder 1 keer over de Col de la Croix Jubaru. De beslissing die genomen werd om over asfalt te klimmen en off-road af te dalen was niet verkeerd. Ik slaagde erin om zij die me voorbijgingen in de klim terug te halen in de afdaling, want plotseling was de mist verdwenen en kon weer zien waar ik reed.
Terug naar de bevoorrading, die we dit keer van ver zagen liggen en weer op weg om terug de Schelde over te gaan. Kleine afdaling van de weg naar het jaagpad. "Ik durf hier niet af papa" riep die kleine naar zijn vader. "Kijk, zelfs dienen oude vent durft eraf" riep hij toen ik gepasseerd was. Enfin, ik zou alles doen om een goed opvoedkundig gesprek te ondersteunen. Een splitsing diende zich aan en hier besliste ik gewoon om niet te plooien en voor de volle afstand te gaan. Het speet me driehonderd meter verder, toen daar een eindeloze klim aankwam.
Ik begon kerktorens te zoeken. Vijf in het vizier. Welke toren was die van Sint-Denijs. Waarom had ik niet gekeken voor het vertrek? Kooigem, Spiere, Helkijn, Bossuit en Sint-Denijs hadden allemaal hun klokkentoren en ik hoopte telkens dat het de meest nabije zou zijn. Toen de tocht dan ook nog een dikke twee kilometer langer bleek dan aangekondigd vreesde ik al verkeerd gereden was aan de splitsing, maar daar kwam ik aan de bike-wash. Niets te vroeg.
Binnen voor een frisdrank en de bike teruggehaald van de bewaakte parking, waar de brouwer precies een rechtstreekse leiding had gelegd.
(niet waar hoor, maar de mannen vroegen om niets te schrijven over het leeggoed dat ik zag, dus moest ik wel...)
Genoten van dit tochtje, voornamelijk van het feit dat ik mijn benen heb teruggevonden. Eigenlijk hou ik niet van veldwegels, maar op de een of de andere manier hebben ze hier iets gevonden dat ze toch aantrekkelijk maakt. Drie keer de bult erbij en je hebt een mooie cocktail, die niet te onderschatten is. Voeg daarbij het enthousiasme van de organisatie, die op elke oversteek dan ook nog signaalgevers plaatst en het kan niet meer stuk.
Gereden afstand: 58 km
Totale rijtijd: 3:21'49
Gemiddelde snelheid: 17.4 km/u
Hoogste snelheid: 47.1 km/u
Hoogtemeters: 623 m.
http://www.hinnaert.net/KML/2011SintDenijs.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten