Aan de kerk van Otegem reed al een eerste forumbiker, net op tijd om me te vertellen waar het "te doen" was. Rechts naar beneden naar het sportterein, waar de rest van de groep geleidelijk aan binnendruppelde. Op de gezichten kon je duidelijk aflezen hoe het gisteravond was verlopen. Ingeschreven (ik hou van die barcode scanner op zondagmorgen) en weg voor de groepsstart, alhoewel, ik stond nog te wachten op mijn bike aan de bewaakte parking, toen het peleton al vertrok. Nog geen meter gereden en al in de achtervolging!"We zullen rustig rijden en in groep blijven" klonk het. Mijn (en andere hartslagen) gingen razendsnel omhoog, recht evenredig met de snelheid, gelukkig kan je op die verharde kerkwegels flink doorvlammen zonder al te veel inspanning. Met een paar B-ploeg leden probeerden we aan de kop te raken om de snelheid te drukken, maar raakten er niet wegens vrijwel geen inhaalmogelijkheden. Toen het in Tiegem begon te klimmen (reden we vorig jaar hier niet eerst kilometers langs de Schelde?) vielen we bijna uit elkaar in de klassieke twee groepen, maar een foute inschatting van het parcours zorgde ervoor dat we samenbleven, alhoewel...
Een ontsnappingspoging van Cowboy Peter naast de betonwegels in het maisveld moest worden afgebroken, want kans op slagen zat er duidelijk niet in en daar kwamen we langs de Schelde. Kluisbergen kwam dichterbij, maar het zou de Kwaremont zijn die we eerst aanpakten onmiddellijk gevolgd door de Kluisberg. Met een dikke 25 km op de teller rolden we de eerste bevoorrading binnen.
Terug verder en na een paar mooie stukjes op de Kluisberg kwam de splitsing waar de B-ploeg afhaakte. Help, ik ben ook volwaardig lid van de B-ploeg en ging voor de 70. Nog zelden Motorbiker zo snel van richting zien veranderen, toen hij ontdekte dat hij op het parcours van de 70 zat. De A-ploeg verdween in de verte en samen met Fritsie ging ik rustig verder.Iedere klim zorgde voor een flinke achterstand, die ik telkens kon goedmaken voor we terug beneden waren, waardoor we zelden op elkaar moesten wachten. De Kwaremont nog eens op en dan een lange afdaling op kassei, zalig. Links zag ik de Hotond opduiken en maakte me mentaal klaar. Het was niet nodig, want we staken de straat over en reden het domein rond Heynsdale binnen. "Rij maar voorop" zei Fritsie, "het gaat hier vooral naar beneden", wat jammer genoeg niet lang genoeg duurde, want geen tijd later haalde hij mij weer in.
Het Kluisbos kwam er weer aan en de tweede bevoorrading kwam niets te snel. Blijkbaar waren ze een beetje overrompeld, maar er was nog meer dan genoeg om ons weer wat op te lappen. Nog eens de afdaling met de wortels die niet voor Fritsie is bedoeld en daar gingen we de (taal)grens over naar Amougies, om deze kant van de Kluisberg eens te bekijken. Al mijn mooie voorsprong verloor ik weer tijdens de klim, maar gelukkig konden we samen afdalen richting Orroir en Escanaffles, waar we een serieuze strook onder de wielen kregen. Gelukkig kwam de brug over de Schelde eraan en kregen we een paar kilometer asfalt om te bekomen.
"Crossparcours" stond er plotseling. Fritsie maakte plaats voor mij en hop, twee bochtjes en het was gedaan? Tweehonderd meter en twee bulten later dacht ik dat het echt gedaan was, maar toen kwam daar een stukje dat echt plezierig was om te rijden. De benen waren al niet echt fris te noemen maar het was toch leuk om te doen dat ik die benen compleet vergat. Toen ik buitenreed stond ik redelijk lang op mijn copain te wachten, die uiteindelijk toch opdook. Een biker was hem voorbijgegaan en dan met een gracieuze koprol pardoes op het tweede bultje geland en hij was eventjes gestopt om zeker te zijn dat er geen brokken waren.
De bevoorrading kwam eraan, maar we gingen er snel vandoor, de lange single track langs het kanaal tegemoet. Ik kende die niet, vooral niet het stukje met de venijnige klimmetjes in Moen. Leuk. Toen we hier uitreden waren we volgens mijn tellertje al aangekomen, maar het Banhoutbos moest er eerst nog aan geloven. Een krampje kwam lichtjes opzetten, maar ik bleef bewegen en het ging weer weg, maar de laatste klim naar de top van de Keiberg was echt stampen tegen de pijn. Gelukkig reden we Otegem binnen en konden we een ons op het terrasje neervleien in de zon.
Mooie rit, iets meer kilometers dan gedacht (als je een bepaald aantal kilometer in je hoofd hebt, dan kunnen vijfhonderd meter zo lang duren....) maar een echt mooi parcours, dat gelukkig droog is gebleven.
Gereden afstand: 80.54 km
Totale rijtijd: 4:15'34
Gemiddelde snelheid: 18.9 km/u
Hoogste snelheid: 59.9 km/u
Hoogtemeters: 1088 m
En ja hoor... mijn GPS-ken is terug. Eigenlijk niet, ik heb er een nieuwe gekregen van Garmin. Garantie. (Merci mannen.) Dus vanaf nu hieronder opnieuw de track en een kaartje.
http://www.hinnaert.net/KML/2009Otegem.kml
Grotere kaart weergeven
En zelfs een hoogtemeter kaartje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten