Ingeschreven en nog wat gewacht op "de laatkomers" en na een kleine discussie "Is het links of rechts?" (hadden we die discussie vorig jaar ook niet?) gingen we op weg voor een volle twintig meter asfalt en hop, we waren vertrokken door de Base de Loisirs en gingen flink naast de paadjes rijden.
Het ging zo snel dat mijn GPS niet eens doorhad dat we vertrokken waren. Ik zag mijn hartslag op 0 staan, maar aangezien ik duidelijk nog leven in mij had moest het aan het toestel liggen.We reden de plaatselijke eendenvijver rond en zagen de eerste bult van de dag daarachter liggen. We reden er niet volledig op, maar moesten al een kleinigheidje beginnen duwen. Geen kilometer verder was nummer twee, waar we weer niet echt op klommen, maar
het begin van de tocht was helemaal anders dan vorig jaar. Direct off-road en technische stukjes voor we een eerste kassei aanvatten.Mijn GPS had duidelijk kuren en schakelde zichzelf een paar keer uit, waardoor ik hier en daar een stukje van het landschap miste, terwijl ik poogde het euvel te herstellen. Dan kon het me niet meer schelen, ik was hier om te genieten van de rit. We reden de eerste bevoorrading binnen en direct daarna "de grote terril". Motorbiker en ikzelf klommen stilletjes naar boven en staken een paar wandelaars met de bike aan de hand voorbij. Mijn GPS gaf het op, maar wij deden het parcours boven twee keer (omdat we eigenlijk verkeerd waren gereden, maar we hadden het snel gezien en wilden niet corrigeren). Zaaaalig. Motorbiker riep: "als het deze week op het werk een beetje tegenzit, dan zal ik hieraan denken en het zal onmiddellijk beteren". Ik zal hier ook aan denken deze week, zelfs als het goed gaat!
En dan kwamen we op de Chaussee de Brunehaut. Ik dacht dat dit een echte steenweg zou zijn, maar verdorie, het bleek een ploeterstuk van jewelste te zijn. En lang. Dat vonden we niet leuk (alhoewel), maar het verschil met de terril was net iets te groot. Een aantal van die lange dreven volgden elkaar op en sommige paadjes waren heel diep. Het vet was duidelijk van de soep, vooral toen Winnitoe meer en meer op ons moest wachten. We gingen wat op asfalt rijden, maar dit bleek de klim naar Mont des Bruyeres te zijn, wat ons uiteindelijk niet hielp recupereren. Het kasseitje na zo'n 40 km was ook niet van de poes.
Eenmaal boven gingen we weer het bos in en we zouden er niet meer uit komen tot we opnieuw aan de eendenvijver passeerden. Prachtige single-tracks en allerlei bultjes waar we een beetje op en neer konden gaan. Een keer bijna over mijn stuur gegaan toen een diepe plas water een boomstronk verborg, maar ik bleef rechtop. Mijn middenblad deed nog een beetje raar waardoor ik flink wat chainsuck had, maar ik denk dat mijn fietsenmaker dit euvel deze week met plezier zal herstellen.
Op de grote plateau reed ik de laatste vijf kilometer (ja, ik!) en je begrijpt hoe blij ik was de eendenvijver te ontwaren in de verte. Een laatste spurtje voor het gemiddelde (hum-hum) en de douches binnen. Deze versie was mijns insziens nog een stuk beter dan vorig jaar. Weliswaar dubbel zoveel road, maar toch nog altijd dik boven de 80% off-road en wat voor een kwaliteit. Deze staat nu al op de kalender voor volgend jaar.
Statistieken heb ik niet (GPS deed een beetje raar, remember?)
De kml file heeft een paar serieuse gaten (onder andere de "grote terril" en hier en daar nog een stukje, maar geeft toch een redelijk overzicht van het "toerken", zoals je op het kaartje hieronder kan zien.
http://www.hinnaert.net/KML/2009Raismes.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten