Eerst twijfelde ik nog welk jasje ik zou aantrekken, maar toen ik uit de wagen stapte was het duidelijk: alle twee! Met een ingepakte body, voeten, hoofd en handen liet ik me naar beneden lopen om in te schrijven. Vijf minuten later bleken er dus geen andere forumbikers op het appel te zijn en ging ik maar alleen op pad.
Terug naar boven en de Kemmelbergstraat in. Gelukkig had ik al gelezen dat de Kemmelberg geen deel van de opwarming was, deze rol was voor de Rode Berg weggelegd. Het was redelijk gevaarlijk rijden, want de straatjes van het Heuvelland waren duidelijk nog niet ijsvrij gemaakt. Hier en daar moesten we even uitwijken in de berm waar er tenminste grip was, maar de gevaarlijke stukken waren de schaduwstukjes achter een haag of onder een boom, waar de zon de voorbije dagen geen kans had gekregen om haar werk te doen.
De Rode Berg omhoog via road en dan nog eens via het Hellegat. Wat gebeurde hier? Het ging goed (naar mijn normen) en ik kwam twee keer boven zonder echt het gevoel te hebben dat het zwaar was, wat me deed denken dat ik misschien zelfs de 55 zou kunnen rijden vandaag. Overmoed zou blijken.
Toen ik het bos uitreed was de zon als een rode bol net boven de horizon aan het uitkruipen, wat onmiddellijk de zichtbaarheid serieus bemoeilijkte, maar voor ik het goed besefte reed ik de eerste bevoorrading binnen. Iedereen bekeek me vreemd en toen ik mijn mond wat wou afvegen voelde ik iets wat daar deze morgen niet zat: ijspegels aan mijn snor.
Weer wat klimmen op de flanken van de Vidaigne en op naar Boeschepe. Vreemd genoeg waren de Franse weggetjes ijsvrij?!?!? Die extra kilometer naar het zuiden zal het verschil in temperatuur wel niet gemaakt hebben, maar plotseling kon ik toch een klein beetje snelheid maken tijdens de afdalingen op de weg. Opnieuw overmoed zou blijken.
Een afdaling door een wei met een klein extraatje op het einde deed me een beetje snelheid halen, maar daar reed ik recht naar een bevroren plas van zo'n 5 meter breed. Ontwijken zat er niet meer in, dus zei ik bij mezelf: "niet remmen, niet draaien, niet duwen". Ik ging languit tegen de vlakte op mijn zij, gelukkig aan een lage snelheid. Ondertussen blijkt dit toch een pijnlijk plek te zijn, die ik nog een paar dagen zal voelen.
Blijvend klimmen naar Boeschepeberg, waar ik in tegenstelling tot de laatste keer zonder voetje aan de grond tot helemaal boven reed. Die 55 spookten weeral door mijn hoofd. En dan vier vijf kleine klimmetjes om uiteindelijk de Catsberg aan te pakken. Stukje afdalen en daar was bevoorrading nummer 2. Opnieuw ijspegels aan de snor, maar al iets korter en makkelijker te verwijderen.
Een flinke afdaling, die jammer genoeg redelijk traag moest worden afgewerkt door het vele ijs en dan de Kokereel over om naar de Zwarte Berg te rijden. Vele wandelaars in die buurt bekeken mijn ijssnor met vreemde blik, maar toen we daar weer begonnen af te dalen werd het precies warmer aan het worden. Ik nam mijn drinkbus en vond daar een soliede ijsblok met een omhulsel in de vorm van een drinkbus. Lap. Ik las de hoogtemeters op mijn Garmin en verschoot mij een bult, meer dan 800 meter al.
Het klimmen begon lastiger te worden, vooral omdat de afdalingen eigenlijk ook lastig waren: zowel een koude wind in je snoet als het aandachtig rijden om ijsplekken te vermijden. De 55 bleek al iets voor die anderen te worden. Een splitsing. Rechtdoor voor de 55, links naar de bevoorrading voor de andere afstanden. Moeilijke keuze.
Na een hapje en een slokje ontdekte ik een bordje "vin chaud - warme wijn". Het was koud dus, wat kon ik anders doen? Terug op weg en het was alsof die wijn recht naar mijn kuiten gezakt was. Aan de splitsing met of zonder Kemmelberg liet ik me maar leiden door gemakzucht en ging rechtstreeks naar Kemmel. De kerk voor mij in het dal maar daar stond een pijltje naar links. Ik remde af en wou net terugkeren toen een andere biker me toeriep "wil je herbeginnen misschien?". Het scheelde geen haar of ik was weer vertrokken voor nog eens een toerke.
De klim naar mijn auto was al lastiger dan deze morgen, maar ik gooide mijn bike heel voldaan in de wagen en ging voor een douche. Geimproviseerde installatie, maar een van de beste die ik in lange tijd heb genomen. Zo zie je maar. Als een organisatie echt wil, dan kan er heel veel gerealiseerd worden en... die Kodo's, die willen duidelijk.
Langs het standje van Shortbike.be en Mountainbike.be (al was het maar voor de Jaegermeister) terug naar de auto om mij daar te realiseren dat ik vergeten te vragen ben wat een "Lockedyze" eigenlijk is. Ik zal het volgend jaar vragen.
Gereden afstand: 45.46 km
Totale rijtijd: 2:59'54
Gemiddelde snelheid: 15.2 km/u
Hoogste snelheid: 42.0 km/u
Hoogtemeters: 912m
http://www.hinnaert.net/KML/2009Kemmel.kml
Grotere kaart weergeven
Foto onderweg door Marloes op MTB-live.com:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten