Aangezien er dit keer geen oponthoud was aan de grens, kwam ik in Houchin aan net iets voor acht. Ik kreeg nummer 42 toegewezen en na een kopje koffie met een teergehalte van boven de 75% ging ik op weg. Ja, het was asfalt om te beginnen, maar het ging omhoog. Flink omhoog. Na een kilometer waren we al zo hoog dat ik ademhalingsmoeilijkheden had (ofwel was het omdat we daar gingen klimmen zonder zelfs maar een meter opwarming). Ik keek uit naar de afdaling, maar afgezien van een klein stukje modderpad van twintig meter lang bleef het blijkbaar verder en verder omhoog gaan. Het modderpad liet een afdaling toe aan een slordige 3 per uur, want het bleek redelijk technisch draaien en keren met het achterwiel geblokkeerd glijden naar beneden door de modder.
Ik reed langs een terril en ik wou in de echte goeie Vlaamse "terrilien" traditie even kijken of daar iets te verdienen was, maar een groot bord "Entree Interdite sous peine d'amende" was duidelijk genoeg, zelfs voor een ontdekkingsreiziger. Toen ik na zo'n tien kilometer eindelijk eens aan een afdaling begon vanaf de base de loisirs d'Olhain reageerde mijn bike heel vreemd. Als ik achter remde ging de voorkant een beetje daveren en ging dan links of rechts. Ik had dit nog met mijn auto gehad en toen moesten de wielen eventjes worden gebalanceerd, maar met de bike was dit duidelijk een nieuw fenomeen. Plots werd duidelijk dat er vrijwel geen lucht meer in mijn voorband zat. Dan maar een nieuwe binnenband gemonteerd en weer op weg naar de eerste bevoorrading, net op de splitsing voor de 50 en de kortere afstanden.
Snel ging ik weer op weg en het begon een stuk vlotter te bollen. Alhoewel, de paadjes waren nog steeds heel diep en hier en daar kon ik mijn zwembrevet op de 100 meter vernieuwen. Het bleef op en neer gaan, maar minder erg dan de eerste 10 kilometer, alhoewel hier een daar toch een venijnige off-road klim de benen serieus pijn deed. Klimmen op een vochtige ondergrond met hier en daar een wortel was niet altijd evident, maar het lukte toch redelijk.
En dan kwam het tweede bos. Een van de organisatoren had verwittigd dat er twee stroken "niet te doen" waren. De eerste had ik al overleefd en nu kwam de tweede eraan. Ik herinnerde mij iets van "op de zijkant blijven, want het midden is onberijdbaar". Ik zag een biker voor mij plots afremmen tot stilstand, over zijn stuur duiken en met een sierlijke boog in de klei vallen. Zijn bike bleef gewoon rechtstaan in de klei . Hij zag er niet uit en was zacht gevallen in de strook die inderdaad niet te berijden was. Honderd meter door het struikgewas en dan weer een weggetje, bochtje naar links en weer het bos in omhoog. Ik kon me niet van de indruk ontdoen dat ik dit nog eens had gezien, maar in de afdaling in plaats van bergop. Toen ik uiteindelijk boven kwam herkende ik me onmiddellijk: het immense soldatenkerkhof van Notre Dame La Lorette, dat in de wolken en mist stond.
Honderd meter uitblazen en dan de afdaling die duurde tot aan de tweede bevoorrading. Vijfhonderd meter asfalt die eindelijk eens toestond te genieten van een afdaling, maar dan weer technische afdalingen over leistenen en boomwortels, die weliswaar heel leuk waren, jammer genoeg zonder hoge snelheid. Op de bevoorrading hoorde ik precies iemand zeggen: "Voila numero dix" maar gaf het geen verdere aandacht. Toen de volgende biker eraan kwam klonk het "Numero onze". Bleek dus dat ik van positie 42 (van 80 startenden voor de 50 km) naar postie 10 opgeklommen was. Ik. Het kon niet meer stuk. Mijn bike kreeg vleugels en ik was plotseling weer zo fris als een bliekje.
Op de volgende modderstrook werd ik eerst 9de en dan 8ste. Even een geul verkeerd ingeschat en daar ging ik tegen de vlakte en werd onmiddellijk weer 10de. Dju toch. Opnieuw beginnen. Tegen kilometer 40 was ik al in 7de positie en alleen op de wereld. Niemand meer te zien. Niet voor mij, niet achter mij. Was ik verkeerd gereden? Op een splitsing was ik even in de war en moest alle richtingen even exploreren om het juiste pad terug te vinden, dat door de nodige putten en plassen terug Houchin binnenliep. De feestzaal binnen om broodje en drankje te claimen vooraleer terug naar Vlaanderenland te rijden om van de rest van mijn Vaderdag te genieten.
Nog even gesuggereerd aan de organisatie om de rit volgend jaar "Cha monte et cha glisse" te noemen, wat ze beloofden te overwegen.
Gegleden afstand: 51.27 km
Total glijtijd: 3:23'39
Gemiddelde glijsnelheid: 15.1 km/u
Hoogste snelheid: 41.9 km/u
Hoogtemeters: 799 m
(*) Don Bigote = Monsieur Moustache - Mister Mustache - Mijnheer Snorremans
http://www.hinnaert.net/KML/2008Houchin.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten