Ingeschreven en toen bleek dat ik voor de 40 km ging, mocht ik onmiddellijk achter in de zaal voor de eerste bevoorrading?!?!? Je kon daar aan de tafel je voorraadje inslaan: muesli repen, fruit, gedroogd fruit, chocolade en twee of drie reuze cakes. Nog nooit meegemaakt, maar voor alle zekerheid toch maar een banaantje en een reep in mijn achterzak gestopt. En daar ging ik dan. Ja ik, ik alleen, want ik zag geen enkele andere biker vertrekken. Ze bleven allemaal koffie drinken in de Salles des Fetes.
Ik moest eventjes wennen aan de pijlen, die door de laaghangende zon vrijwel niet te zien waren op het natte, besneeuwde wegdek. Ik ging precies niet vooruit op die eerste meters asfalt en begreep onmiddellijk hoe dit kwam: het ging heel gezapig maar gestaag omhoog tot op een brug over de snelweg, die doodliep op een veldwegel. Twee kilometer ver en al 40 hoogtemeters. Het begon weer te sneeuwen en te waaien, maar het liep goed. In de verte zag ik een bos dat nogal de moeite leek en ja, we gingen er naartoe.
Het bos deed me denken aan het Kluisbos bij momenten, maar ook soms op de Rode Berg, want er was geen meter plat. Eigenlijk waren er maar drie soorten terrein:
- omhoog
- modder
- modder omhoog
Een paar keer dacht ik om toch maar even te stoppen en wat lucht uit mijn achterband te laten om de grip te verhogen, maar daar kwam dan weer een stuk aan, opgevuld met bakstenen en ander bandonvriendelijke ondergrond. We bleven klimmen en naar beneden glijden, aangezien de off-road afdalingen ook flink gemodderd waren.
En dan na 11 kilometer kwam ik de eerste andere bikers tegen, die een bandje stonden te stoppen. Bovenop een paadje in het bos stopte ik even om mijn banaan te verorberen, want ik had al flink wat kruit verschoten. Net voor een grote groep bikers eraan kwam ging ik vlug weer op pad, want ik wou de eerste zijn in de glijpartij die daarachter kwam. En tot mijn grote verbazing was het geen glijbaan. Het pad was redelijk diep en het smeltwater liep gewoon over het pad naar beneden, wat een beek maakte van zo'n 20 centimeter diep. Kouwe tenen waren het resultaat, maar de rest van het lijf stoomde, zeker toen we weer begonnen te klimmen om uiteindelijk op de Mont St. Eloi langs een oude ruine te passeren en nog een klimmetje naar de top voor de bevoorrading.
Een afdaling op asfalt duwde de snelheid naar de 50 per uur maar koelde mij behoorlijk af, maar geen nood, daar ging het weer bergop. Ondertussen weten jullie dat ik geen klimmer ben, maar zoals het hier ging was het redelijk te doen. Nu en dan een flinke neep en nogal wat vals plat, waardoor je telkens redelijk hoog raakt zonder het al te veel te beseffen. Verder over allerlei paadjes, die ondertussen meer en meer modder bleken verzameld te hebben. Het bleef ploeteren en duwen en voornamelijk het verstand uitschakelen. Gelukkig voor mij was dit een tocht in Frankrijk, want ik bleef bikers inhalen. Ik ging een paar keer op mijn zij in het slijk toen ik een uitwijkmanoeuver deed, maar dit was allemaal zonder erg. Een paar keer ging ik zelfs plat op een klimmetje in de modder toen mijn achterwiel gewoon een eigen leven begon te leiden (of te lijden zelfs misschien!).
En daar kwam de klim die niet te doen was. Smal, steil en een zompige ondergrond, die iedereen aan de grond zette. Ik ontmoette daar nog twee andere Vlaamse bikers, die ik lichtjes herkende aan hun gevloek! In een zomertochtje zou dit prachtig zijn geweest, maar nu was het niet te doen. Eenmaal boven kwamen we aan op de historische site van Notre Dame de Lorette: een soldatenkerkhof van WOI. Hier toch eventjes stil van geworden.
35 kilometer op de teller. Een korte afdaling op tarmac en dan weer off-road, draaien en keren en dan zag ik in de verte de twin terrils van Gohelle. Ik wist dat het parcours daar niet liep, maar Loos ligt vlak naast Grenay, dus had ik een idee hoe ver ik nog moest rijden.
Dit en het feit dat de paden naar beneden liepen hielpen me om toch nog een eindsprint in te zetten, waar ik nog een aantal bikers kon inhalen en de inboorlingen de stuipen op de lijf kon jagen met mijn modderige verschijning. Vooral het beeld van die mevrouw, die mij hoorde aankomen, zich omdraaide en van het verschot achterwaarts terug op het trottoir sprong zal nog lang op mijn netvlies blijven hangen.
Bikewash met twee hogedrukreinigers (en wegens het lage aantal bikers konden ze dit rustig verwerken) en de zaal in voor een broodje en een drankje. Geen prijs met de tombola en ook geen beker voor de eenzame fietser. Jammer, ik had het verdiend, vond ik.
Was de rit de moeite? Zeker, alhoewel ik hier mijn laagste gemiddelde van het jaar heb neergezet. Parcours was een kruising tussen het Heuvelland en het Kluisbos (soldatenkerkhoven inbegrepen), met de ondergrond van de winterrit van Hulste. Benieuwd wat zich hier in de zomer afspeelt, want dan moet het zeker anders zijn. Waarschijnlijk waren de organisatoren een beetje verrast door deze vroege Pasen.
Gereden afstand: 43.10 km
Totale rijtijd: 2:59'18
Gemiddelde snelheid: 14.4 km/u
Hoogste snelheid: 50.6 km/u
Hoogtemeters: 488 m.
Als je dit parcours in Google Maps of Earth wil bekijken, copieer deze link: http://www.hinnaert.net/KML/Grenay.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten