MTB TT Wavrin (Fr) - 01/04/07

Het aanbod van tourritten in ons Vlaanderenland was bedroevend laag, zeker als je vanuit West-Vlaanderen moest vertrekken, dus hadden we al eens op de Noord-Franse website gekeken wat er zoal te doen was. We vonden daar een rit in Wavrin, net onder Rijsel, vlakbij Allennes-les-marais, waar we een paar weken geleden de rit van ons leven (of toch zoiets) hebben meegemaakt.

Eerst even op viamichelin.com gekeken, voornamelijk om de plaatsing van de cameras goed in het geheugen te prenten en op weg naar La Douce France. Kilometers voor ik in Wavrin aankwam gonsde het al van de fietsers. Honderden kwam ik er tegen, maar allemaal baanrijders. Hadden we wel juist gelezen? Daar aangekomen bleek dat er toch ook VTTistes, zoals ze daar noemen, rondliepen. Ik zag Hanzi een parkeerplaats zoeken en wist dat het waarschijnlijk toch hier was.

Ingeschreven en daar kwamen Hanzi, Jocca en Scubaluc aan. In geen tijd waren we onderweg. We vertrokken door het park achter de zaal waar de inschrijvingen waren. Paadjes aangelegd door het moeras, met hier en daar een houten brugje. Plots maakten we daar een paar bochten en 'bang', daar ging Scubaluc op den 'bang'kirai. Zijn knie was nogal pijnlijk, maar het verdovende effect van de zaterdagavond hielp hem terug op de fiets. We gingen weer verder over allerlei paden en single tracks, nu en dan eens afgewisseld door een typisch Noord-Frans kasseitje, kwestie van een beetje uit te rusten waarschijnlijk!

Vrij snel kwamen we aan de eerste bevoorrading, na 12 km. Op dat moment hadden we al een volle 1600 meter op verharde grond gereden. Ik tel de kasseien niet mee als verhard, want in een goede Parijs-Roubaix traditie waren dit paden die duidelijk deel uitmaakten van de hel, de "Hel van het Noorden". Toen we bij het vertrek een kaartje kregen met het parcours, sprak Jocca de historische woorden: "Dat zal hier vandaag geen bos worden, kijk maar op de kaart". Eigenlijk had hij gelijk, maar van zodra er zeven bomen samen stonden, maakten we daar een lusje door. Korte technische stukjes, die zeer gesmaakt werden. Hier en daar vonden de organisatoren een stukje, waar waarschijnlijk nog nooit een bike langs was gereden. Leuk, maar de zwiepende takken pleegden een aanslag op ons gezicht. Op een bepaald ogenblik riep Hanzi "pas op voor de takken" en een fractie van een seconde later voelde ik mijn helm de onderkant van een tak strelen.

En we gingen verder. Hanzi en Jocca hadden iets verkeerd gegeten waarschijnlijk, want ze reden om sneller bij de aankomst te zijn. Na zo'n 20 km moest ik ze laten gaan. Maar ik kon ze nog zien. Nu en dan. En dan plots waren ze uit mijn zicht verdwenen. De schok alleen op de wereld te zijn gaf me onmiddellijk een kramp in mijn milt en moest eventjes trager rijden. Plots kwam ik uit een stukje single track en herkende daar een gezicht langs de kant van de weg. Jocca met een platte tube. Hij vloekte een beetje op zijn velgen en toen we uiteindelijk de band over de velg kregen, hoorden we een sissend geluid aan de binnenkant. Opnieuw. Ik nam mijn reserveband, die bij nader inzien eigenlijk niet veel soeps was. Na een beetje zwoegen was het hele verhaal toch weer "geinstalleerd", maar bleek dat tubeless velgen toch niet echt evident zijn om te gebruiken met een binnenband, zeker niet als je langs de kant van de weg dit alles probeert in goede banen te leiden. Op zijn band zat een struisvogelei, dat het toch nog een volle 500 meter heeft uitgehouden. Ik belde en ze zouden hem komen afhalen.

Ik moest nog de laatste 15 kilometer afwerken en hoopte Scubaluc in te halen, die ons even had aangemoedigd tijdens de bandenklus, dus begon ik een beetje te jagen. We reden naast het TGV spoor (het echte, niet dat van de forumtrein) op een single track die bleef duren. Aan het eind ging die over in een kassei. En wat voor een kassei. Het duurde toch zeker een kilometer of twee eer ik doorhad dat dit een kasseibaantje was. Langs de tweede bevoorrading en lap, weeral een kassei. Plots draaiden we naar links en ik herkende me zowaar. Dit was de single track waarmee Allennes-les-marais begonnen was, maar in omgekeerde richting. Het lag een stuk droger dan de vorige keer, dus ging het hier toch wel redelijk vooruit.

De pijltjes leidden ons naar de rivier waar we een beetje langsreden op een single track. De brug over en terug langs de andere kant. Ik keek en zag 47.5 Km op de teller. We reden langs een jaagpad en ik vreesde dat we hier op verharde grond terug naar af zouden rijden. Even leek het zo, omdat de pijltjes naar rechts overschilderd waren, maar daar kwam het dan toch. Een laatste single track van net geen twee kilometer, door een bosje om uiteindelijk terug in het park aan te komen, waar de laatste paar hellingen toch nog een keer in de kuiten beten.

Ik vond dat er toch iets te veel volk stond te wachten bij de bike-wash, dus ging ik maar direct binnen om mijn broodje te claimen. Zoals bij de vorige ritten was er weer voldoende van alles en mochten we ons geld niet uithalen. Een tombolalotje later (jaja, we hadden weer prijs!) aten we nog een broodje en kregen daar nog een drankje bij. We ontdekten dat de oudste deelnemer bij het weg-rijden geboren was in 1923 en zijn zus of zijn vrouw in 1926, dus was het meer dan tijd om terug naar huis te rijden.

Gereden afstand: 50.77 Km, waarvan een volle 5 kilometer op asfalt.
Totale rijtijd: 2:30'45
Gemiddelde snelheid: 20.20 Km/u
Hoogste snelheid: 35 Km/u