Vorige week was het er niet van gekomen om te rijden, wegens een plotse aanval van ja, van wat eigenlijk? In ieder geval hield de koorts mij in bed en ik had toch een paar dagen nodig om weer mens te worden. Dus gingen we deze week met zijn drieen naar Dadizele voor de jaarlijkse rit.
Ik voelde meer om me in te schrijven voor de kids tour dan iets anders, maar ik wou eerder rustig sterven op de 50 kilometer, dan glorieus arriveren tussen de twaalfjarigen.
Maar wat is er eigenlijk gebeurd? Is dit allemaal Al Gore's schuld? Twee weken geleden ploeterden we nog door de klei en de modder in Noord-Frankrijk en nu zaten we op de eerste zomertoer. Hoge snelheid, stof dat opwaait en alles perfect berijdbaar. Toen we de bevoorrading halverwege aandeden, had ik nog een gemiddelde snelheid van rond de 25 kilometer per uur, het zou veranderen...
Het eerste stuk was heel goed. Nergens een plaatsje waar je dacht waarom zouden ze hier niet eens of hop, daar zaten we al weer off-road. Ik denk dat de organisatie alles uit deze streek heeft gehaald wat erin zat en misschien nog meer.
Wat mij opviel dat dit eigenlijk een verraderlijke tocht is. Het ziet er allemaal reuzegemakkelijk uit, maar ze spelen heel de tijd met vals plat en voor je het weet hangt je tong toch op je voorwiel. Op een bepaald ogenblik daar nog een single track gekoerst aan 37 km/u. Niemand kon mij nog volgen (er hing te veel stof om de track nog te zien !)
Op een bepaald moment dacht ik, dat heeft hier nu toch al lang geduurd, heel de tijd boereslagen en meer van dat fraais. Blijkbaar had de organisatie hetzelfde gedacht. Het bosje naast de snelweg zorgde ervoor dat we wat variatie kregen en weet je wat: het was plezant.
Bleek dus dat ik allesbehalve genezen was, want ik moest Niko en Rik laten rijden al na zo'n 20 kilometer. Na 35 kilometer was ik klaar om te sterven. Ik keek links en rechts en zag geen corbillard. Dju toch, moest ik toch nog naar het eindpunt fietsen. Was me dat een calvarie. Ik zag een paar momenten waar ik kon afsnijden, maar ik hield me sterk, ik wou hier niet aan meedoen. Ofwel rij je de rit, ofwel blijf je thuis.
Toen ik uiteindelijk mijn machien terug Dadizele binnenduwde zag ik het echter niet meer zitten en liet de laatste strook voor wat ze was. Ik mocht dit niet gedaan hebben, want het bleek een heel speciaal stuk te zijn, maar ja, als ik dan toch moest sterven, liever met een Tongerlo in de hand dan eenzaam in de bossen! Want jammer genoeg hadden niet al te veel bikers voor deze rit gekozen.
Goeie rit (met goede gezondheid zou dit waarschijnlijk het snelheidsrecord van het jaar geworden zijn), die door vele bikers serieus onderschat werd. Ze vlogen allemaal in het begin en kropen terug Dadizele binnen !!!
Een paar drankjes later was het welletjes geweest en reed Rik ons weer naar huis terug.
Gereden afstand: 49.93 Km
Totale rijtijd: 2:23'44
Gemiddelde snelheid: 20.8 Km/u
Hoogste snelheid: 38 Km/u
14 april 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten