Een paar weken geleden was er de tocht aan de Damse Vaart. Het waaide toen zo hard, dat ik mij gewoon nog eens omdraaide in bed en ter plekke forfait gaf. Vandaag was het eigenlijk nog een stuk erger. De bomen lagen bijna plat op het gras toen ik door het venster keek en toen ik de hond buitenliet waaide hij bijna tot bij de buren. Ideaal weer voor een ritje aan zee.
De weg naar de kust was al niet zonder gevaren, Rik moest toch regelmatig flink bijsturen om de camionette op de weg te houden. Toen we daar aankwamen rond 9 uur was er eigenlijk niet al te veel volk. Waarschijnlijk hadden er veel toch beslist om in hun bed te blijven liggen.
We schreven in en waren vrijwel onmiddellijk onderweg. Na een paar straatjes kwamen we aan een voormalig militair domein, waar een eerste baggerstrook was ingelast. Super-vettig en redelijk hard om door te komen met 8-9 beaufort tegen. Jammer genoeg was dit vrijwel het enige stuk off-road dat we mochten smaken in het eerste deel. Hier en daar nog wel een paadje, maar nooit echt genoeg om zelfs maar te schakelen. De snelheid ging niet echt omhoog, aangezien de wind nu en dan toch eens serieus tegen ons in blies, met meer dan gewone kracht.
Dan kwamen we in Nieuwpoort. "Joepie, hier komt straks het strand" dachten we, maar wegens rukwinden van meer dan 100km/u was deze strook eruit gehaald, wat wij niet wisten! De eerste paadjes kwamen eraan en het off-road gehalte begon toch redelijk in orde te geraken. En wij maar blijven hopen op een stuk strand. Het zou niet komen.
Langs de beroemde "Zwienewegel" keerden terug naar Koksijde, de Noorderduinen en de Oosterduinen (of hoe noemden die allemaal?) en uiteindelijk de koning der duinen "den hogen Blekker" (als ik mij niet vergis de hoogste duin van de Belgische kust), waar we toch een paar kanten van opgeklommen zijn. Een afdaling in het mulle zand is toch nog iets anders dan van de Kluisberg rijden... Zij die dachten om alles mooi vlak te kunnen rijden waren er aan voor de moeite. Niet te geloven hoe klimmetjes van amper 250 meter in de kuiten kunnen bijten.
En dan waren we vertrokken richting De Panne. Flink wat leuke strookjes tussendoor en ik begon zowaar zelfs te kunnen rijden op zand (nadat ik in de buurt van den Blekker al eens flink over mijn stuur was gedoken). We deden een bosje van een paar honderd meter aan, wat heel echt leuk was. Dit was echt niet de moeite om hiervoor "all the way" naar de De Panne te rijden. We reden een beetje langs de tramsporen en gingen plotseling de straat over. Bleek dat het vorige bosje gewoon een opwarmertje was. Het echte bos was nu pas begonnen. Korte bochtjes, klimmetjes, zandstroken en modder, maar vooral heel veel plezier. Calmeynbos, ik zal uwe naam niet vergeten!
Via meerdere paadjes en eigenlijk flink wat zand keerden we terug naar Koksijde, waar we bij aankomst nog eerst een paar keer de plaatselijke duinen op en af mochten rijden.
Mooie tweede helft van de rit, die het toch de moeite maakte. Verzorgde bevoorradingen en heel goede bepijling (1 keer zat ik aan de verkeerde kant van de afsluiting, maar dat was geheel mijn eigen stommiteit!) Toch jammer van de gemiste kansen in het eerste gedeelte. Wij hebben daar hier en daar toch een stukje bijgevoegd, waar het road gehalte te hoog werd, dus als wij ze vinden, mochten ze eigenlijk niet ontbreken. Jammer van de gemiste strandstrook, maar 10 beaufort (net geen 100 km/u) tegenwind is waarschijnlijk toch niet echt fietsweer!
Drie bevoorradingen, warme douches en een tombola met prijzen voor iedereen maakte dit toch een goede investering! Ik denk dat deze op "den boek" staat voor volgend jaar.
Totale rijtijd: 3:02:49
Totale afstand: 53.98
Gemiddelde snelheid 17.7 km/u
Hoogste snelheid 43.3 km/u
04 maart 2007
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten