Belle (zoals Bailleul in het "skoon vlaamsch" genoemd wordt) binnengereden en mijn voiture geparkeerd op identiek dezelfde plek als vorige keer. Bike van de auto gehaald en hop, naar de sporthal voor de inschrijving. Daar bleek een beperkte Forumbikers delegatie al op mij te zitten wachten. Het zou de laatste keer niet zijn vandaag...
Formaliteiten en een kop koffie later waren we vertrokken voor deze rit. Het begon goed, want we waren al meer dan een kilometer ver voor ik mijn GPS in gang zette. Niet dat dit nu zo belangrijk is, maar de archieven moeten toch correct zijn!
Via allerlei wegeltjes en straatjes (met naambordjes "straete") reden we ons eigen land binnen via Nieuwkerke om richting Dranouter te fietsen. Ik voelde me duizend man sterk en reed de eerste hellingen op de grote plateau naar boven. Duizend man sterk, alleen was die sterkte enkel van toepassing op hellingen van minder dan 2 procent.
De volgende hindernis was de Zwarte Berg. le Mont Noir. Iets meer dan twee procent, waardoor ik onmiddellijk achterin het peleton hing. De eerste afdaling was ik weer bij de kop van het peleton, maar toen we richting Rode Berg gingen was mijn achterstand al zo groot dat ik zelfs met duizelingwekkende snelheden in de afdaling mijn positie in het peleton niet kon verbeteren.
Enfin, Westouter door, naar het Hellegat en langs het zwembad en de herinnering is pijn, afzien, traagheid en al dat soort dingen. Ik raakte juist op tijd bij de rest, toen de bende net opnieuw begon te duwen voor de volgende helling. Ik reed de eerste bevoorrading binnen en Kapper van X2Pop riep mijn naam luidop. Ik was toen al gestorven.
Weer op weg en het liep redelijk vlak. Het ging weer redelijk goed, maar het duurde maar een kilometer of zo. Ik raakte de trappen van de Zwarte Berg op met Veeteeteetje in mijn spoor, maar toen de Kokereel eraan kwam ging ik van de voorste posities naar de laatste in minder dan 50 meter. Tegen de tijd dat we de Catsberg aandeden zat ik kilometers achter.
Bovenop de Mont des Cats vond ik de enige twee pijltjes van vorig jaar die niemand anders had gezien, waardoor ik flink verkeerd reed. Het werd me pas duidelijk toen ik plots op hetzelfde kruispunt een pijltje rechtdoor en eentje in tegenovergestelde richting zag. Ik hoopte op een bevoorrading aan de grote antenne en bleef even doorrijden. Het mocht niet zijn. 180 graden gedraaid en dan maar de nieuwste pijltjes gevolgd, nadat ik eerst een beetje afdaalde op een mooi stukje, dat ik dan opnieuw mocht klimmen natuurlijk. Redelijk snel kwam ik toch op de bevoorrading.
Ik bleef maar eten en drinken, want om de een of de andere reden had ik daar duidelijk nood aan. De sensatie om na acht weken weer eens je tanden in een stuk fruit te kunnen zetten is ook niet mis natuurlijk. Na een tiental minuten moest ik daar toch mee stoppen, maar niemand anders was daar al aangekomen. Nog even gewacht en dan maar weer op weg.
De rust en de vitaminen waren duidelijk deugddoend. Ik ging een rotvaart, toch in vergelijking met al die anderen die ik nu inhaalde. Ik wou nu ook niet meer door het peleton worden ingehaald en het moest dus vooruit gaan. Twee beklimmingen van de Zwarte Berg later ging het al heel wat trager, maar ik kan met mijn hand op het hart verzekeren dat ik deze allebei naar boven ben gereden, zelfs dat smal stuk met die grote stenen die het zo moeilijk maakten, reed ik tot mijn eigen verbazing gewoon naar boven.
Nog een kleine bospassage en dan een stuk asfalt, waar ik zowaar boven de 40 per uur sjeesde (jaja, het ging lichtjes naar beneden, maar is dit nu echt belangrijk?).
Naar het einde toe haalde ik meer en meer bikers in en voelde me weer Superman, zelfs met mijn flanellen benen. Het feit dat ik weer op het parcours van de kortste afstand was geraakt is me pas na een paar dagen duidelijk geworden, maar het gaf me op dat ogenblik vleugels. Dus, met meer dan 25 minuten voorsprong op de rest van de Forumbikers reed ik opnieuw het Parc Legrand binnen. Het feit dat zij een dikke 10 kilometer meer en flink wat hoogtemeters meer op hun teller zouden hebben is een klein detail dat hier geen speciale vermelding verdient.
Kortom, qua conditie was dit de zwakste in een heel lange tijd. Qua organisatie en parcours was dit een topper. Ik blijf het een van de beste van het Heuvelland vinden, zoniet de beste. Als ik ooit weer benen heb die me toelaten meer dan 12 kilometer zonder miserie te rijden, dan sta ik hier volgende keer terug.
Gereden afstand: 52.55 km (plus ongeveer een kilometer wegens laattijdig op "start" drukken)
Totale rijtijd: 2:59'04
Gemiddelde snelheid: 17.6 km/u
Hoogste snelheid: 50.3 km/u
Hoogtemeters: 941 m
http://www.hinnaert.net/KML/2010Bailleul.kml
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten