MTB TT Kluisbergen - 17/06/2007

Sorry voor het late posten....

De Kluis. Ja verdorie. Ik herinner mij nog vorig jaar toen wij de Kluis TT voor het eerst probeerden. Ik ben meer gestorven dan ik gereden had. Zeker vier mannekes met den hamer tegengekomen. En ze bleven telkens een hele tijd kloppen. De weken en maanden nadien hebben wij dan nog een paar keer de BLOSO route van de Kluis gedaan, gewoon om eens wat te leren klimmen, want normaal was Emelgem brug het hoogste punt van onze route!

Ondertussen zijn wij het hele westvlaamse land en een stuk van ons nieuwe vaderland (La Douce F.) door gebiket en zijn we al iets meer gewoon. Waar we vorig jaar de 30 of de 40 kilometer al een uitdaging vonden, gaan we nu altijd voor de 50 of meer, zelfs als het bergop gaat. Niet altijd even snel, maar wacht maar tot het bergaf gaat!

De voorbije week was ik voor het werk in Duitsland geweest en had de bike meegenomen. Een paar korte ritjes 's avonds ter voorbereiding van "De Kluis" zouden me geen kwaad doen dacht ik. Niko was zelfs een beetje geintimiteerd door mijn hoogtestage en voornamelijk door mijn nieuw snelheidsrecord (67.3 km/u tijdens een off-road afdaling op een boswegel).

En dan was het zover. Zondagmorgen. We kwamen rond een uur of acht aan op de camping, inschrijving en Rik, Niko en ik waren vertrokken. We hadden parcourskennis voor de eerste 300 meter. Met enthousiasme gingen we ervoor. Vreemd genoeg gingen we onmiddellijk heel de tijd naar beneden. Dit kon niet goed aflopen. En daar was ze. Mijn favoriete afdaling op de Kluis, langs de ligweide van het zwembad. Maar verdorie, dit keer deden we mijn afdaling van onder naar boven. Gelukkig had mijn hoogtestage haar werk gedaan.

We gingen verder en nu sla ik natuurlijk alles door elkaar wanneer het over chronologische volgorde gaat.

Voor het eerst in mijn MTB loopbaan kwam ik als eerste boven op een serieuse helling. Ik schat het op een 20% helling, met Niko en Rik in mijn spoor. Boven gekomen was het beste er wel plotseling af! Gelukkig is dit glorieus moment voor het nageslacht bewaard door Traxer's filmkunsten. (zie maar op de forumbikers site - klik door naar filmkes en zoek naar "Kluisbergen".) Daar aangekomen zat Jocca weeral zijn ketting te herstellen. Het wordt toch tijd dat hij eens goed materiaal koopt!!! VTT-tje had net een netelbad genomen en was serieus geprikkeld. Gelukkig zijn netels goed tegen reuma.

De Kwaremont zag er weer veelbelovend uit, voornamelijk omdat we eerst naar beneden reden langs de kerk. Na een beetje off-road kwam den oude Kwaremont er natuurlijk toch weer aan over de kasseien, opnieuw langs de kerk en verder naar boven op het asfalt. Een mens zou snakken naar een gewoon stukje baan, plat en volledig uit de wind...

We deden de Patersberg natuurlijk off-road en raakten helemaal boven zonder afstappen (het brugje over de beek uitgezonderd).

Den Hotond herkende ik pas na de bevoorrading, toen we op de weg kwamen waar ik vorig jaar mijn tong uit de spaken van mijn voorwiel had moeten peuteren. Trouwens die bevoorrading was een marteling op zich. Je rijdt op een glooiend stuk asfalt naar omhoog en ziet de tent in de verte staan. Plots staat daar een pijltje naar links. Je klimt verder in de weide, ACHTER de bevoorrading door naar beneden, om uiteindelijk alles nog eens naar boven te moeten klimmen eer je een appelsientje kan verorberen. Sadisten zijn het, die parcours-bouwers.

Rond de 30 kilometer kreeg ik daar wel een dipje zeker. Hydratatie was het probleem niet, want mijn gasten hebben mij een Camelbak gegeven voor Vaderdag en die was vandaag voor het eerst in gebruik. Maar geen probleem, puur op karakter ging ik verder (hum-hum).

Ik weet niet echt waar we waren (we hadden net een baan gekruist ergens in Ronse) toen we daar rond de 37-38 kilometer hadden gefietst. Een leuke afdaling aan zo'n 40-45 per uur en daar zag ik Niko's bike de lucht ingaan. Rik ging vol in de remmen en ik moest alles geven om tijdig stil te staan. Niko was daar flink tegen de grond, maar ook tegen een paaltje gegaan en zag er redelijk pips uit. Wat bloed aan het voorhoofd, schouder lichtjes opengereten en arm en kuit onmiddellijk blauw. Het zag er niet goed uit. Na een korte pauze gingen we weer op weg, aan zeer gereduceerde snelheid. Ik bleef dichtbij, want de klap was eigenlijk redelijk behoorlijk.

(Zo ziet een gehavende schouder er trouwens uit nadat een paaltje niet wil wijken!)

We gingen verder en Rik trapt daar wel zijn ketting in stukken. We proberen dit te herstellen en lap, daar gaat Niko zijn ketting pons wel moeilijk doen zeker. Het lukt uiteindelijk toch om dit weer in orde te krijgen. Maar dan was het wel echt voorbij. Niko had meer en meer pijn (en ik moet toegeven dat ik ook niet meer al te best op dat zadel zat). We vermeden uiteindelijk de technische stukken op de Kluis, die waarschijnlijk zeer mooi waren. We bleven op het pad wat we kenden, om zo snel mogelijk terug naar de camping te geraken.

Uiteindelijk hebben we nog steeds zo'n 53 kilometer gereden (chapeau Niko) vooraleer we daar aankwamen. Ik heb Niko aan de plaatselijke 'infirmiere' afgegeven, zodat ze hem een beetje kon oplappen. Ik bekeek zijn helm en ik vrees dat hij zowel geluk als ongeluk heeft gehad... Geluk dat hij hem ophad, want die helm is serieus toegetakeld. Ongeluk, omdat hij in kosten zal moeten komen voor een nieuwe helm. Zijn koppeke was beschermd en dat zou iedereen tot nadenken moeten stemmen... Biken zonder helm zou echt verboden moeten zijn. Nog een andere biker zijn machien in de garage van iemand van de organisatie gaan zetten, omdat hij werd afgevoerd met een ontwrichte schouder.

Rik heeft de volle 55 kilometer gedaan en heeft zelfs zijn ketting voor een tweede keer kapot getrapt. Misschien moet hij samen met Jocca eens gaan shoppen!

Dit keer ben ik maar twee keer gestorven op de rit. Jammer van het voorval, maar ik ben er zeker van dat we er volgend jaar opnieuw bij zullen zijn. Met arm-, been- knie- en elleboogbeschermers, en Niko misschien zelfs met zijn motorhelm in plaats van het stuk isomo wat ze ook bikehelm noemen.